Tęsknię po wszystkim.

Czego mogę chciceć od życia? Czego mi brakuje? Czego może brakować marudzie o duszy aż przesadnie uczuciowej? Żeby kiedyś tych uczuć się wyzbyć. Chcę żyć swoim życiem i cieszyć się z tego co mam. Nie mam już siły rozpaczać nad tym, czego nie mają inni.

Zajrzałam ostatnio do swoich dawnych pamiętników. Zmieniłam się. Tylko wokół jakoś dziwnie tak samo. Twarze imme i inne już miejsca. Nie ten ton co kiedyś i nie taki sam dotyk. Wszystko teraz nabrało innego znaczenia. Większego znaczenia... Stałam się bardziej czuła. Z bzu, który prosty i przeciętny przerodziłam się w prostą i przeciętną mimozę. Nikt mi nie powie, że zaskakuję, że jestem w czymś lepsza lub że potrafię coś lepiej niż inni. I chyba to w sobie cenię. (Nie)przeciętność. Bo tak na dobrą sprawę kazdy jest inny.

Jem "They" dookoła mnie. Półmrok, chłód i ten artystyczny nieład spowodowany lenistwem.
Tak bardzo senna. Tak bardzo zmęczona. I tęskno po wszystkim.