pokora

" Są myśli, które mogą kaleczyć. Są obyczaje, które zabić mogą. "

Moj skarb. Mój najwspaniajszy. Mój. Cholerny! Do diabła z takim skarbem!

Pusto. Nawet nie zmimno. Już nie. Ale nadal pusto pomimo tłoku. Małe sprzeczki, zapomnienie, niepokój i lęk. Jakaś nieokreślina obawa przed rzeczywistością. A skarb (nie) na wyciągnięcie ręki. Nie pozwala przestać myśleć o tym jak jest, jak było i jak być powinno. Chociaż ja wiem... nie jest wcale tak źle.