pokora

Z pewnością wszyscy tak mamy, że gdy przychodzi choroba stajemy się bardzo marudni. Ja właśnie teraz jestem chora i marudna. Dobrze mi z tą marudnością. Wszyscy muszą słuchać mnie, przytakiwać i podstawiać mi wszystko pod nos. Niestety choroba ode mnie odchodzi. A szkoda. Już się zaczęłam przyzwyczajać.

Dziś rano dużo płakałam. Od godziny 9.00 do 14.00 nie przestawałam płakać. Czasem tylko płacz zmieniał się w krzyk i lament. Źle mi było, źle. No cóż. Tak czasem bywa, że nie wszystko idzie po naszej myśli. A jeszcze częściej jest tak, że nic nie jest po naszemu. I wtedy się płacze. Wtedy ja płaczę. Teraz już mi zdecydowanie lepiej, mimo, że nie zmieniło się zupełnie nic. Tyle tylko, że już mnie boli głowa  od słuchania samej siebie.

Czego mogę chciceć od życia? Czego mi brakuje? Czego może brakować marudzie o duszy aż przesadnie uczuciowej? Żeby kiedyś tych uczuć się wyzbyć. Chcę żyć swoim życiem i cieszyć się z tego co mam. Nie mam już siły rozpaczać nad tym, czego nie mają inni.

Zajrzałam ostatnio do swoich dawnych pamiętników. Zmieniłam się. Tylko wokół jakoś dziwnie tak samo. Twarze imme i inne już miejsca. Nie ten ton co kiedyś i nie taki sam dotyk. Wszystko teraz nabrało innego znaczenia. Większego znaczenia... Stałam się bardziej czuła. Z bzu, który prosty i przeciętny przerodziłam się w prostą i przeciętną mimozę. Nikt mi nie powie, że zaskakuję, że jestem w czymś lepsza lub że potrafię coś lepiej niż inni. I chyba to w sobie cenię. (Nie)przeciętność. Bo tak na dobrą sprawę kazdy jest inny.

Jem "They" dookoła mnie. Półmrok, chłód i ten artystyczny nieład spowodowany lenistwem.
Tak bardzo senna. Tak bardzo zmęczona. I tęskno po wszystkim.

" Są myśli, które mogą kaleczyć. Są obyczaje, które zabić mogą. "

Moj skarb. Mój najwspaniajszy. Mój. Cholerny! Do diabła z takim skarbem!

Pusto. Nawet nie zmimno. Już nie. Ale nadal pusto pomimo tłoku. Małe sprzeczki, zapomnienie, niepokój i lęk. Jakaś nieokreślina obawa przed rzeczywistością. A skarb (nie) na wyciągnięcie ręki. Nie pozwala przestać myśleć o tym jak jest, jak było i jak być powinno. Chociaż ja wiem... nie jest wcale tak źle.

Dziwne. Ta, która potrafiła pisać i pisać, byle tylko przelać uczucia na papier albo na ekran, już nie potrafi. A może nie chce. A może  to tylko brak czasu. Tej wersji się trzymajmy. Tak bardzo pochłonięta nauką ( śmiech wariata ), że nie dostrzega tego, co dookoła.
A może nie chce dostrzegać? A może żałuje. Żałuję, fakt. Tych wszystkich chwil, kiedy to przelałam krew lub łzy za coś zupełnie niewartego niczego więcej jak tylko zapomnienia. Tych chwil żałuję najbardziej. Wśród stereotypów i ludzi bez wiary dążyłam wciąż do jakiegoś nieokreślonego celu. Żeby tylko dalej i dalej. A wszystko to, co mi stało na przeszkodzie nazywałam złem. Płakałam pod wpływem wszystkich i wszystkiego. Swoje własne szczęście potrafiłam zmienić w coś, co potem nazwałam koszmarem. Moja wina. Moja wina.

Ślepa byłam na dobro. Mimo, że posiadałam tak wiele uważałam, że nie mam nic. Mam ich. Choć z każdym dniem jest ich coraz mniej, oni są nadal. Na nich mogę liczyć. A w chwilach zwątpienia mogę wiedzieć, że pomogą mi się przebudzić i ocknąć.

A jak kochałam tak (nie)kocham.

Zimno, prawda? Tak bardzo zimno, że nawet uczucia potrafią zastygnąć. I nic już nie ma na tyle gorącego, by rozgrzewało do czerwoności warg i drżenia rąk. I nawet widok i zapach nie sprawia tyle przyjemności co kiedyś. Choć nie powiem, bo nadal cieszę się z niczego. Teraz jednak wiem o wiele więcej.

Zbyt bezpośrednia. Do przesady naturalna. Czasem męczę. I tak cholernie pedantyczna gdy tylko sama. Może w ten sposób poukładam sobie choć część swojego życia? Tak, jeśli tą częścią jest szafa z ubraniami.

Dawno tutaj nie byłam. Dawno nie pisałam. Nie odwiedzałam innych. Nadrobię.

* Co nowego.